Τα ανθρώπινα συστήματα όπως έχουμε πει χαρακτηρίζονται από μια πολυπλοκότητα. Εμείς οι άνθρωποι αδυνατούμε συνήθως να προβλέψουμε τις συμπεριφορές των άλλων. Έτσι πολλές φορές καταλήγουμε στον να ματαιώνονται οι προσδοκίες μας και εκεί είναι που αρχίζουν οι συγκρούσεις και ο πόλεμος.
Στις ανθρώπινες σχέσεις υπάρχει ένας μεγάλος βαθμός ελευθερίας όσον αφορά τις επιλογές λήψης αποφάσεων και τις επιλογές των πράξεων μας. Από τη στιγμή υφίσταται αυτή η ενδεχομενικότητα (δηλαδή οι πολλές επιλέξιμες οδοί δράσεις) μας είναι δύσκολο να προβλέψουμε ποιο είναι το επόμενο βήμα. Και μιας και θέλουμε από τη φύση μας να ελέγχουμε τα πάντα, πολλές φορές πέφτουμε έξω και απογοητευόμαστε, πέφτουμε από τα σύννεφα,κοινώς, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια συμπεριφορά ενός συνανθρώπου μας, την οποία δεν είχαμε καταφέρει να προβλέψουμε. Τότε ο πατέρας όλων, ο πόλεμος, χώνει πάντα τη μύτη του εκεί που δεν τον σπέρνει γιατί ως ανακατωσούρης, τρελαίνεται για τα ανθρώπινα ξεμαλλιάσματα!
Για να μην του δίνουμε λοιπόν την ευχαρίστηση να παρακολουθεί συνέχεια σκηνές θα πρέπει να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τις κρίσεις. Το πρώτο και κυριότερο βήμα είναι η ΠΑΡΑΔΟΧΗ. Δηλαδή να παραδεχτούμε ότι ο βαθμός ελευθερίας λήψης αποφάσεων είναι μεγάλος και ότι δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα. Δεν γίνεται συνεχώς να πλάθουμε σενάρια στο μυαλό μας επί ώρες και επί μέρες και μετά να απογοητευόμαστε. Ίσως σαν πρώτο βήμα είναι να σταματήσουμε να φαντασιωνόμαστε τις καταστάσεις, να δρούμε και να αποδεχόμαστε το όποιο αποτέλεσμα. Όταν η αντίδραση δεν είναι αυτή που περιμέναμε, τότε οφείλουμε με ηρεμία να αυζητάμε την καθεστυκία σύγκρουση. Αυτό ομολογώ δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Και φυσικά απαιτεί και μια κοινωνική δεξιότητα. Αυτό έρχεται με το χρόνο και με τον κόπο. Έτσι σιγά σιγά γινόμαστε πιο ανεκτικοί με τους συνάνθρωπους μας, ελέγχουμε τις αντιδράσεις τους και τελικά καταφέρνουμε να τους εμπνέουμε, αλλά και να εμπνεόμαστε από αυτούς!
