Το καλό παιδί

Για τους άντρες η ταμπέλα <<καλό παιδί>> είναι αλήθειά ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί. Σίγουρα, στα δέκα τους θα ήταν μια φράση που θα τους την έλεγε η μητέρα τους και θα προσπαθούσαν να εφαρμόσουν πιστά αυτή τη συμβουλή. Όμως ως ενήλικες, αγωνίζονται να επιβιώσουν στο χώρο εργασίας και στον κόσμο των γυναικών. Ξέρουν πολύ καλά ότι τα <<καλά παιδιά>> φέρνουν τον καφέ και είναι πάντα ο κολλητός μας που κάθεται και ακούει για κάποιον που γνωρίσαμε χθες! Να γιατί λοιπόν οι άντρες δεν θέλουν να είναι πια τα <<καλά παιδιά>>:

1. Μια γυναίκα όταν είναι με ένα <<καλό παιδί>> επαναπαύεται Εκμεταλλεύεται τη γλυκύτητα του και την καλοσύνη του και τον ''καβαλάει''. Τον κάνει σκυλάκι της και το σέρνει από εδώ και από εκεί.

2. Μια γυναίκα ερωτεύεται έναν άντρα που έχει αυτοπεποίθηση, ξέρει να στέκεται στα πόδια του, είναι ανεξάρτητος, έχει την παρέα του και φυσικά ξέρει να λέει την άποψη του. Γνωρίζει καλά πότε θα πρέπει να παίρνει το πάνω χέρι, πότε θα είναι εκεί για να στηρίξει και πότε θα αφήνει χώρο και χρόνο!

3. Πάντα τα <<καλά παιδιά>> καταλήγουν να είναι τα θύματα. Όχι μόνο στον κύκλο της γυναίκας, αλλά και στον δικό τους τον κύκλο (το φιλικό, αλλά και τον εργασιακό). Καταλήγουν να είναι ο καλύτερος φίλος, ο κολλητός , αυτός που <<ακούει>> μόνο τους άλλους που έχουν πρόβλημα, αλλά κανείς δεν κάθεται να ακούσει αυτόν που νιώθει μόνος και αποτραβηγμένος από όλους.

Φυσικά, όλοι θέλουμε από όλους να είναι σωστοί απέναντι μας, αλλά βέβαια να μην φτάνουμε στο άλλο άκρο. Πάντα οι άντρες γκρινιάζουν ότι οι γυναίκες δεν ξέρουν τι ζητάνε. Ότι από τη θέλουνε τον αλήτη που θα τις πληγώσει και μια το <<καλό παιδί>> που θα τις κάνει όλα τα χατίρια. Το θέμα είναι ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Θέλουνε να είστε ο εαυτό σας!
Αν ήθελαν κολλητό θα έπαιρναν τηλέφωνο τον καλύτερο τους φίλο, ή απλά θα αγόραζαν ένα σκυλάκι. Αν θέλουν έναν αλήτη, θα έκανα μια βόλτα στη φυλακή. Τόσο απλά. Δεν χρειάζεται να προσποιείστε τίποτα. Το μόνο που θέλουν οι γυναίκες είναι άντρες με αυτοπεποίθηση που να ξέρουν να χαμογελούν!

Έχουμε και αυτό το Meeting....

Δουλειά και ρομαντισμός...γραφείο και έρωτας; Πολλές φορές μέσα στην παρέα έχετε όλοι αναρωτηθεί αν αυτά θα μπορούσαν να πάνε μαζί. Οι απόψεις είναι πολλές, οι έρευνες άλλες τόσες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος νόμος, ο οποίος καλύπτει αυτό το ζήτημα! Οπότε το θέμα αφορά πλέον τα πιστεύω του καθένα μας, τις αξίες μας, τις προτεραιότητες μας.

Ας δούμε λοιπόν αναλυτικά τα υπέρ και τα κατά των σχέσεων στο χώρο της δουλειάς. Πολλοί είναι αυτοί που βροντοφωνάζουν ότι μια σχέση στο γραφείο , θα μπορούσε να είναι καταστροφική. Ελλοχεύει πάντα ο φόβος να οδηγήσει σε υπόθεση σεξουαλικής παρενόχλησης , η οποία θα είχε οικονομικές και νομικές συνέπειες για όλη την εταιρεία, αλλά και για πολλούς εργαζομένους. Ακόμα μία σχέση, η οποία θα κατέληγε σε μια μεγάλη αποτυχία, θα μπορούσε να διαταράξει την ηρεμία των δύο συναδέλφων (και όχι μόνο) στη δουλειά. Άλλωστε στις μέρες μας, περνάμε τη μισή μέρα στο γραφείο και θα πρέπει να είμαστε συνεχώς κοντά στον/ην πρώην που μας κορόιδεψε, μας απάτησε, μας εκμεταλλεύτηκε κ.α. Αν η όλη κατάσταση επηρεάσει μόνο τους πρώην τρελά ερωτευμένους έχε καλώς. Αν όμως πάρει η μπάλα και τους λοιπούς.....;

Σίγουρα υπάρχουν πολλοί σοβαροί λόγοι να μην ξεκινήσεις μια σχέση μέσα από τη δουλειά σου! Παρόλα αυτά υπάρχουν βέβαια και τα υπέρ μιας τέτοιας ενδεχόμενης σχέσης. Αν επρόκειτο βέβαια για αληθινά αισθήματα απέναντι στο συνάδελφο σου, γιατί να μην επιχειρήσεις μια σχέση, η οποία θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή σου προς το καλύτερο.

Για να δουλεύει κανείς κάπου σταθερά, σημαίνει ότι είναι σε μια ηλικία που τον καθιστά ανεξάρτητο και ώριμο για να παίρνει μόνος του σοβαρές αποφάσεις. Από τη στιγμή λοιπόν που υπάρχει δουλειά και εισόδημα, γιατί να μην υπάρξει και μια σχέση; Και για να λέμε την αλήθεια , τόσες ώρες που δουλεύουν οι νέοι πια δεν έχουν ούτε το χρόνο, ούτε την όρεξη για να βγουν και να γνωρίσουν κόσμο. Οπότε, δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για γνωριμίες από τον εργασιακό χώρο. Για να δουλεύεις με τον άλλον μαζί σημαίνει ότι κάτι έχετε κοινό. Από την άλλη σίγουρα κάποιοι έχουν δίκιο όταν λένε ότι όλη την ώρα μαζί ίσως βαρεθούμε. Αλλά για καλοσκεφτείτε το...προλαβαίνεις; Ίσα ίσα πιστεύω ότι το άλλο μισό θα περνάει από μπροστά και ούτε 'γεια' δεν θα προλαβαίνεις να πεις. Το αφήνεις λοιπόν μια και καλή για το βράδυ.

Αυτές ήταν λοιπόν οι απόψεις για τις σχέσεις μέσα από τον εργασιακό χώρο. Άποψη δεν έχω μπορέσει ακόμα ούτε εγώ να σχηματίσω. Και οι δύο μεριές φαίνεται ότι έχουν τα δίκια τους. Ο καθένας μας έχει μυαλό και καρδιά και πορεύεται με αυτά. Όταν λοιπόν προκύψει ένα τέτοιο δίλημμα τα βάζει όλα κάτω και τα σκέφτεται. Όπως και να έχει όμως οι επιπολαιότητα μπορεί να προκαλέσουν πρόβλημα. Αν υπάρχει στη δουλειά ένα άτομο που απλά θεωρείτε ότι είναι πολύ σέξυ, δεν θα ήταν και πολύ σοφό να αρχίσετε να τσιλημπουρδήματα. Από την άλλη, αν ο έρωτας έριξε βέλος...τζακ ποτ!

Υπομονή!Τελειώνει!

Επιτέλους, έφτασε η ώρα που τελειώνει και το Μουντιάλ και θα ξαναδούμε τους άντρες πάλι πίσω στους δρόμους. Είμαι σίγουρη ότι όλες οι κοπέλες σας διάβασαν από τα περιοδικά τους οδηγούς επιβίωσης για το μήνα του Μουντιάλ. Κάποιες από αυτές τις ακολούθησαν, κάποιες δεν άντεξαν και αγανάκτησαν!

Μπάλα είναι θα περάσει!Τώρα πια η γνωστή αντροπαρέα θα μαζέψει τα μπογαλάκια της και ο καθένας θα μπει πάλι στι καθημερινό του πρόγραμμα. Τέρμα οι μπύρες, οι πίτσες (που παχαίνουν), οι απογοητεύσεις και οι χαρές. Τέρμα τα στοιχήματα, σε κάθε έξοδο η λοξή ματιά στην τηλεόραση που κρέμεται από κάπου, τα τηλέφωνα για ενημέρωση του αποτελέσματος και κάθε τι γενικά που είχε σχέση με το Μουντιάλ.

Το κακό σε αυτόν το μήνα ήταν ότι η Εθνική μας δυστυχώς δεν πρόλαβε να παίξει πολύ και δεν είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τον τερματοφύλακα της!Επειδή ήταν πολύ καλός τερματοφύλακας βεβαίως, βεβαίως! Το άλλο κακό είναι ότι ακόμα και στον ύπνο μου τα αυτιά μου βουίζουν από τις βουβουζέλες. Μα τι χούι και αυτό, σαν να είχα σμήνος κουνουπιών στο αυτί μου. Τώρα όμως που τελείωσαν τα γκολ και που ο Ρικάρντο Ίζεκσον ντος Σάντος Λέιτε θα πάει σπίτι του, εσείς οι άντρες θα βγείτε πάλι έξω στους δρόμους ΚΑΙ ΠΡΙΝ τις 11:00 το βράδυ.

Σας καταλαβαίνω όμως. Αυτό το event το περιμένετε τέσσερα χρόνια και σας αρέσει πολύ. Κάνετε όλοι σαν μικρά παιδιά όταν συζητάτε για τον τηλεμαραθώνιο Μουντιάλ που κάνατε χθες το βράδυ και για τις δέκα μπύρες που ''σπάσατε'' και τα σουβλάκια που ''τσακίσατε''. Γι αυτό το λόγο πρέπει να είμαστε και λίγο ανεκτικές μαζί σας. Άλλωστε έχουμε μπροστά μας ένα καυτό Ιούλιο χωρίς μπάλα και όρεξη για πολλά μπάνια. Γι αυτό καλές βουτιές και waka waka !

Mεγάλες προσδοκίες

Ύστερα από πολλές ώρες γυναικείων συζητήσεων καταλήξαμε ότι ίσως τελικά δεν είστε εσείς οι άντρες που φταίτε για την κατάσταση στην οποία μας φέρνετε κάθε φορά- δηλαδή κάθε φορά που μας βγάζετε από τα ρούχα μας , αλλά όχι για καλό σκοπό. Φταίνε οι μεγάλες προσδοκίες που έχουμε εμείς οι γυναίκες επειδή συνέχεια πιστεύουμε αυτά που κάθε φορά λέτε εσείς. Εσείς λέτε και εμείς χτίζουμε κάστρα στην άμμο. Αυτά τα κάστρα όμως είναι από άμμο, οπότε με το πρώτο φύσημα του ανέμου έχουν γίνει απλά πάλι ένα με την άμμο.

Οι μεγάλες προσδοκίες απειλούνται πάντοτε από μεγάλες διαψεύσεις! Αυτό είναι και γεγονός ό,τι αφορά τις σχέσεις. Όταν ο άλλος σου υπόσχεται πράγματα, εσύ αποκτάς μεγάλες προσδοκίες. Και όταν δεν έχει την ικανότητα ή τη θέληση να υλοποιήσει μερικά από αυτά τότε εσύ απογοητεύεσαι . Ποια είναι όμως η λύση; Να σταματήσουν να μας παραμυθιάζουν ή απλά να σταματήσουμε να πιστεύουμε; Το πρώτο είναι κάτι το ακατόρθωτο βέβαια! Από την άλλη άμα δεν προσδοκούμε τίποτα από τον άλλον θα είναι σαν να πηγαίνουμε κόντρα στην καρδία μας! Τι είναι μεγάλες και τι μικρές προσδοκίες; Υπάρχει μέτρο σύγκρισης; Υπάρχει όριο!? Όλα εξαρτώνται από τι ζητάμε εμείς! Ζητάμε πολλά και συνήθως είμαστε ανυπόμονοι να βρεθεί κάποιος να μας τα δώσει. Με αυτή την ανυπομονησία πέφτουμε πάντα πάνω στους λάθος ανθρώπους που ξέρουν πολύ καλά να σε χειριστούν εγκεφαλικά και στην πράξη να μην κάνουν απολύτως τίποτα! Θα μπορούσαμε λοιπόν να πατήσουμε pause για λίγο. Να σκεφτούμε τι θέλουμε μέχρι να βρεθεί και αυτός ο κάποιος που θα μας τα δώσει. Και βέβαια να μπορούμε να διακρίνουμε τον ''πολυλογά'' από αυτόν που μιλάει με πράξεις. Άλλωστε και ο λαός μας λέει:<< όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι>>.

RADIOASTY 90,6

Ένα ραδιόφωνο διαφορετικό από τα άλλα, ένας σταθμός γεμάτος ζωή στα ερτζιανά

αλλά και στο διαδίκτυο.

Ενημέρωση, πολιτική, οικονομία αλλά και πολύ και καλή μουσική σας

κρατάνε συντροφιά τις μέρες, αλλά και τις νύχτες !

Ολη τη διάρκεια της ημέρας ενημερώνεστε κάθε

μια ώρα για τις ειδήσεις την κίνηση στους δρόμους και τον καιρό.

Συντονιστείτε

στους 90,6 ή

διαδικτυακά και

μάθετεπρώτοι αυτά
που οι άλλοι

θα συζητούν

τις επόμενες μέρες.

WWW.RADIOASTY.GR

Νιώθω άρα υπάρχω...

Συναισθήματα..μας κατακλύζουν καθημερινά. Πότε νιώθουμε χαρά, πότε λύπη, φόβο, θυμό..!
Αυτά αποτελούν και τα πιο ενστικτώδη συναισθήματα. Το θέμα είναι ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε μια συνήθεια να τα κατηγοριοποιούμε.
Δηλαδή, είμαστε χαρούμενοι, άρα η χαρά είναι ένα καλό συναίσθημα. Κάτι μας έχει στενοχωρήσει; Νιώθουμε θυμό; Άρα αυτά αποτελούν αρνητικά συναισθήματα Υφίσταται όμως και στην πραγματικότητα αυτή η κατηγοριοποίηση; Υπάρχουν <<καλά>> και <<κακά>> συναισθήματα; Πώς μπορούμε να κατηγοριοποιήσουμε αυτά που νιώθουμε;
Το σωστό είναι να μην τα κατηγοριοποιούσαμε, γιατί είμαστε άνθρωποι και λογικό είναι να νιώθουμε κάθε δευτερόλεπτο Από τη στιγμή που η ζωή είναι απρόβλεπτη, δεν είμαστε θεοί για να ελέγξουμε τα συναισθήματά μας. Πότε μπορεί να νιώθουμε χαρούμενοι και πλήρεις και πότε στεναχωρημένοι ή οργισμένοι. Όλα αυτά είναι <<κακά>> ή απλά απολύτως φυσικά;
Κάθε συναίσθημα που βιώνουμε είναι πολύ φυσικό. Γι αυτό το λόγο δεν πρέπει να ντρεπόμαστε να εκφράσουμε το θυμό μας ή τη λύπη μας. Άλλωστε η ζωή είναι πολύ μικρή για να είμαστε ψεύτικοι. Πρέπει να εκφραζόμαστε αυθεντικά και να μη βάζουμε μάσκες όταν ερχόμαστε αντιμέτωπο με συνανθρώπους μας. Το γεγονός άλλωστε ότι νιώθουμε είναι απόδειξη ότι ζούμε!

Η άλλη μεριά της πόλης

Στην Αθήνα οι άντρες είναι σαν αυτά τα Σκανδιναβικά σταυρόλεξα. Εκεί που έχεις καταφέρει να βρεις κάτι , μετά σε ρωτάει κάτι άσχετο για τον τίτλο ενός άσχετου σονέτου, ενός άγνωστου συνθέτη και χάνεις το παιχνίδι. Το ίδιο είναι και στους άντρες εδώ στην Αθήνα...εκεί που νομίζεις ότι κάτι έχεις πιάσει, κάτι έχεις λύσει...πάντα κάτι γίνεται και βρίσκεσαι απογοητευμένη για ακόμα μια φορά. Η Αθήνα λοιπόν είναι σαν ένα μεγάλο σκανδιναβικό σταυρόλεξο με προβληματικές ερωτήσεις. Το θέμα είναι ότι πέφτεις πάντα πάνω τους. Και μη μου πείτε να κοιτάξω πίσω τις απαντήσεις...κάποιος τις έκλεψε και αυτές.

Τι να κάνεις όμως; Να κλειστείς στο σπίτι και να κατεβάσεις τις κουρτίνες, γιατί έτσι δεν θα πληγωθείς; Ίσως θα ήταν και αυτό μια καλή λύση. Μια άλλη λύση θα ήταν να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου και να μετακομίσεις Και πάλι..παρ όλου που η Αθήνα είναι μέγαιρα, στην επόμενη γωνιά της έχει κάτι το πολύ όμορφο. Η τρίτη λύση είναι η γνωστή τσίχλα:<< Όλα συμβαίνουν για ένα λόγο.>> Αυτό το έχουν επινοήσει οι γυναίκες για να μπορούν να ξεπερνούν έναν χωρισμό. Αυτό δεν θα ακούσεις ποτέ να το λέει ένας άντρας. Αυτός συνήθως ούτε αντίο δεν λέει. Τίποτα δεν γίνεται για κανένα λόγο, γίνονται απλά γιατί από τότε που ήτανε μικρά έτρωγαν μεταλλαγμένα και γιατί η τρύπα του όζοντος γίνεται ολοένα και πιο μεγάλη.

Για να σας πω την αλήθεια, δεν γίνεται να κλειστείς μέσα, ούτε να μετοικίσεις Δεν μπορείς να κλίνεσαι κάθε φορά στο καβούκι σου γιατί φοβάσαι μην πληγωθείς Δεν είμαστε από γυαλί εμείς οι άνθρωποι. Κάθε φορά που ραγίζουμε πάντα βρίσκουμε τον τρόπο να επιδιορθώνουμε τις ζημιές. Ακόμα και αν δεν μπορούμε εμείς οι ίδιοι, κάποιος στον στενό μας κύκλο ίσως ξέρει να βοηθήσει. Ίσως έχει και αυτός το ίδιο σταυρόλεξο με τις λύσεις από πίσω. Πρέπει να βγαίνουμε εκεί έξω και να κάνουμε λάθη. Γιατί τελικά τα λάθη μας είναι αυτά που φτιάχνουν τη μοίρα μας. Να κόψουμε ίσως το : θα έπρεπε, θα μπορούσα, θα θα....!Γιατί στην τελική οι εποχές αλλάζουν , η πόλη αλλάζει, άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τις ζωές μας. Το παρήγορο είναι ότι αυτοί που αγαπάμε θα είναι πάντα στην καρδιά μας και αν είμαστε τυχεροί ένα ταξίδι με αεροπλάνο μακρυά.

Ghostbusters!

Και ενώ όλοι κάνουμε βουτιές στις παραλίες κοσμοπολίτικων νησιών, εγώ αποφάσισα να κάνω μια βουτιά ακόμη. Μια βουτιά στα βαθιά...εκεί όπου μπαίνεις και άμα δεν ξέρεις κολύμπι έχει πνιγεί. Πάμε λοιπόν να κάνουμε ένα μακροβούτι στο παρελθόν. Και τώρα θα πείτε: <<Ωχ!Τι το θες αυτό καλοκαιριάτικα; Καλά δεν είναι που το έχουμε συμαζέψει λίγο; Βρήκες και συ μέρες...>>. Σίγουρα έχετε δίκιο, αλλά ήθελα να το γράψω αυτό το άρθρο εδώ και μήνες, αλλά ποτέ δεν έβρισκα χρόνο και διάθεση να ξύσω παλιές πληγές.

Και το ερώτημα είναι: Πώς γίνεται εμείς οι άνθρωποι να προχωράμε μπροστά, ενώ όταν κοιτάμε πίσω μας να πληγωνόμαστε Όλοι έχουμε πληγές από το παρελθόν μας! Σχέσεις και έρωτες καθοριστικοί στη ζωή μας που άφησαν τα σημάδια τους, φίλοι που μας πρόδωσαν, αγαπημένα άτομα που έφυγαν, ευκαιρίες που χάθηκαν και βέβαια πολλά άλλα.

Όλα αυτά τα κουβαλάς στην πλάτη σου και πιστεύω ότι κάποιες φορές κουράζεσαι από το φορτίο και δεν μπορείς να συνεχίσεις. Δεν θα ήταν πιο εύκολο να υπάρχει μια μικροεπέμβαση, στην οποία θα αφαιρούσαν από τη μνήμη μας, όλες τις άσχημες εμπειρίες. Κάτι σαν μια ελαφριά λοβοτομή. Να ξυπνάς την επόμενη μέρα και να θυμάσαι μόνο τις καλές εμπειρίες που είχες στη ζωή σου. Γιατί να πρέπει να μας στοιχειώνουν όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος; Γιατί να θυμόμαστε τις άσχημες στιγμές που έχουμε περάσει και τους ανθρώπους που μας έχουν πληγώσει; Να αναπολούμε ευκαιρίες που δεν αδράξαμε και λάθος επιλογές που κάναμε. Η ζωή μας θα ήταν πολύ πιο εύκολη με αυτή τη μικρή επέμβαση.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει η πιθανότητα να μην ανακαλυφθεί ποτέ μια τέτοια επέμβαση και ο άνθρωπος να είναι ισόβια καταδικασμένος να κουβαλάει τα δικά του στοιχειά, τα φαντάσματα του παρελθόντος του. Ίσως γιατί όντως να μαθαίνει από τα λάθη του - και να μην τα ξανακάνει. Ίσως γιατί νιώθοντας τόσο πόνο να απολαμβάνει περισσότερο κάθε σταγόνα χαράς.

Μπορεί το παρελθόν μας τελικά να μην αποτελεί τροχοπέδη για το μέλλον, αλλά μπορεί να μας βοηθάει για να χτίσουμε το μέλλον μας πάνω σε γερές βάσεις. Δεν έχω καταλήξει ακόμα τι είναι καλύτερο. Πολλές φορές θα ήθελα πάρα πολύ να μη θυμάμαι κάποια πράγματα, από την άλλη όμως πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι όσο παθαίνω, τόσο μαθαίνω.