Grande passion ή de nombreuses passions

<<…Στην πραγματικότητα οι ρηχοί άνθρωποι είναι αυτοί που ερωτεύονται μόνο μία φορά στη ζωή τους. Την αφοσίωση και την πίστη τους , όπως τη λένε αυτοί, εγώ τα ονομάζω απλώς λήθαργο της συνήθειας ή ατροφία της φαντασίας. Στη ζωή των αισθημάτων η πίστη είναι ό,τι και η συνέπεια στη ζωή του πνεύματος: ομολογία αποτυχίας τίποτε περισσότερο. Πίστη! … Μέσα της φωλιάζει το πάθος της ιδιοκτησίας . Πόσα πράγματα δεν θα πετούσαμε στα σκουπίδια , αν δεν φοβόμασταν μη βρεθεί κανείς άλλος να τα μαζέψει μετά.>> (Oscar Wilde, Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ)

Αυτό το κομμάτι με πέτυχε πάνω στη φάση που αναρωτιόμουν αν υπάρχει για τον καθένας μας μόνο ένας έρωτας, μόνο ένας άνθρωπος, ή όπως το λένε κάποιοι, μια αδερφή ψυχή. Μικρή μου άρεσαν τα παραμύθια γιατί με βοηθούσαν να κοιμηθώ. Το επόμενο πρωί πάντως είχα ξεχάσει όλες αυτές τις ονειρικές εικόνες και τους πρίγκιπες, γιατί με απορροφούσε η πραγματικότητα.

Υπάρχει λοιπόν ένα grande passion για τον καθένα μας; Δεν ξέρω την απάντηση, αλλά θα σας πω τη γνώμη μου. Νομίζω πως όχι. Ότι δεν υπάρχει ένας και μοναδικός άνθρωπος εκεί έξω. Υπάρχουν πολλοί. Με τα πολύ μεγάλα πάθη ασχολούνται οι άνθρωποι που δεν έχουν να ασχοληθούν και με τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν το δέχομαι να μου λέει κάποιος : <<χώρισα, τι θα κάνω, ήταν ο έρωτας της ζωής μου …>> . Άμα είσαι ένας νοήμον άνθρωπος, μια αυτόνομη προσωπικότητα, δεν προσκολλάσαι σε κανέναν. Είσαι εσύ για την πάρτη σου. Και άμα τύχει ποτέ κάποιος που σου πάει… τότε είσαι εσύ και αυτός. Βέβαια σίγουρα θα φιλήσεις πολλά βατράχια , μέχρι να βρεις ποια σου ταιριάζουν και πια όχι. Και θέλω να πιστεύω ότι τα βατράχια που θα μας ταιριάζουν είναι αρκετά εκεί έξω!

Είναι κρίμα κάποιοι άνθρωποι να χάνουν την προσωπικότητα τους, να γίνονται ρηχοί, να ατροφούν και να κολλάνε πάνω σε κάποιον άλλον. Να χάνουν τους φίλους τους, τις συνήθειες τους, την ταυτότητα τους και να γίνονται ένα αντίγραφο του συντρόφου τους, ένα φερέφωνο χωρίς γνώμη και προσωπική βούληση. Όπως λέει και ο φίλος μου ο Όσκαρ, αυτοί οι άνθρωποι πέφτουν στον λήθαργο της συνήθειας, ατροφεί η φαντασία τους και κατ’ επέκταση αποτυγχάνουν.

Μα και αυτός ο άνθρωπος… δημοσίευσε αυτό το βιβλίο το 1890…. (το 1890!!!) και με αυτήν την ρήση συμφωνώ απόλυτα. Άμα ζούσε στην εποχή μας, σίγουρα θα ήμαστε φίλοι και θα απολαμβάναμε τον καφέ μας σε κάποια κοσμοπολίτικη καφετέρια . Όντως από μικρή δεν ήθελα η μητέρα μου να χαρίζει ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΥ, όχι γιατί μου ήταν χρήσιμα, αλλά γιατί θα τα έπαιρναν ΑΛΛΟΙ. Αυτή η ψύχωση με την ιδιοκτησία , αυτό το πάθος που μας διακατέχει όταν απειλείται κάτι ΔΙΚΟ ΜΑΣ είναι απερίγραπτο. Έτσι γίνεται και με τις ανθρώπινες σχέσεις. Με σημαία την πίστη, γραπώνουμε τον άλλον, θέλουμε να τον κάνουμε δικό μας και δεν τον αφήνουμε να φύγει, ακόμα και όταν φτάσει αυτή η στιγμή που πρέπει να φύγει, εμείς το αρνούμαστε πεισμωτικά γιατί ξέρουμε ότι υπάρχει κάποιος άλλος εκεί έξω. Μόλις λοιπόν το αφήσουμε εμείς…θα το βρει ο άλλος και θα το κάνει δικό του.

Αυτή η μανία πάντως με τα ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΥ ερχόταν και έφευγε. Έπεφτα με τα μούτρα πάνω σε κάτι…το ξεζούμιζα τον πρώτο μήνα και μετά, όλο και κάτι άλλο θα υπήρχε που θα έβαζα φωτιά στη φαντασία μου. Γρήγορα το καινούριο γινόταν η νέα μου αγάπη μέχρι βέβαια να βρεθεί η επόμενη …και η επόμενη …και η επόμενη.

Οι κίτρινες, οι κόκκινες, οι φούξια και οι θαλασσιές σου χάντρες!

Αχρωματoψία:
Είναι η αδυναμία διάκρισης ενός από τα τρία χρώματα: Κόκκινο, πράσινο και κυανό. Η έγχρωμη όραση είναι προνόμιο των ανθρώπων, των ψαριών, των πουλιών και πολύ λίγων εντόμων και ερπετών. Η αχρωματοψία προσβάλει 20 φορές περισσότερο τους άντρες.(http://www.pavlidis.gr/pathisis/ahromatopsia/)

Ποια είναι τα αίτιατης πάθησης?
Εκ γενετής:οφείλεται σε ένα γονίδιο που βρίσκεται στο Χ χρωμόσωμα και προσβάλλει κυρίως τους άντρες. Ποια είναι η θεραπεία?Δεν υπάρχει θεραπεία για τη συγκεκριμένη πάθηση.
(http://www.ofthalmoplastiki.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=88)
Αυτά λοιπόν δεν τα λέω εγώ...αλλά η επιστήμη!Εγώ απλά σηκώνω τα χέρια ψηλά!Σας καταλαβαίνω αγαπητοί άντρες (προσοχή η κατανόηση προς το αντρικό φύλο είναι σπάνιο φαινόμενο, συνήθως δεν μπορώ να σας παρακολουθήσω). Το ξέρω είναι δύσκολο να πείτε στην κοπέλα σας, στην κολλητή σας ή στη μαμά σας άμα της ταιριάζει καλύτερα το ροζ ή το φούξια...γιατί για σας είναι όλα ίδια! Και τα πλακάκια στο σπίτι...τι άσπρο τι ζαχαρί..!Έλα μου ντε! Μην ανησυχείτε! Ούτε εγώ μπορώ να καταλάβω αν ένα παντελόνι ή ένα παπούτσι είναι σκούρο μπλε ή μαύρο. Ούτε εγώ μπορώ να καταλάβω γιατί η μάνα μου λέει ότι τα πλακάκια στο σπίτι έχουν χρώμα κεραμιδί/μπορντό, αφού στα μάτια μου είναι κόκκινα/μπουρδελέ!
Από τη στιγμή λοιπόν που δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια χρώματα...προσέχω πολύ! Πού? Όταν ανοίγω την ντουλάπα μου να πάρω ρούχα...δεν βάζω το σκούρο μπλε παντελόνι (επειδή το μπέρδεψα με το μαύρο) με ζαχαρί μπλούζα (επειδή νόμιζα ότι είναι άσπρη), με μαύρη ζακέτα (επειδή πηγαίνει με το μαύρο παντελόνι), με άσπρα παπούτσια και με μια κόκκινη τσάντα (για να σπάσει η μουντάδα)! Όταν δεν ξέρουμε, αγαπητοί άντρες, πηγαίνουμε εκ του ασφαλούς. Το τι έχουν δει τα ματάκια μου στο δρόμο...δεν λέγεται!
Είχα δει κάποτε στον ηλεκτρικό ένα παλικάρι με μπλε τζιν παντελόνι, καφέ μπλούζα, άσπρα παπούτσια και ζώνη σε χρώμα αγελάδας! Ένα άλλο δίμετρο παλικάρι με μαύρο παντελόνι, γκρι μπλούζα και (το αποκορύφωμα) καφέ σακάκι! Μερικοί κυκλοφορούν σαν σεισμόπληκτοι. Άμα δεν μπορείς να ταιριάξεις τα χρώματα, βάλε βρε αδερφέ, ένα τζιν παντελόνι με μια μονόχρωμη μπλούζα, μαύρα παπούτσια και μαύρο σακάκι (α, και μαύρη ζώνη, όχι λεοπάρ). Το' χετε τώρα; Ε; Μπράβο!

So much for my χάπι ending..

..Ποτέ δεν είχα το ολόδικο μου happy ending.Αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν φταίνε μόνο οι άλλοι γι αυτό, εγώ δεν το επεδίωξα! Ούτε και σήμερα το λαχταρώ ιδιαίτερα. Ίσως γιατί μέσα σε αυτή τη φράση υπάρχει η λέξη ''ending''. Και σε συνδιασμό με το χάπι...χτυπούν τα καμπανάκια !Δηλαδή...μετά το χάπι...ακολουθεί μια περίοδος στασιμότητας, ρουτίνας, συνήθειας, βολέματος. Ο στάσιμος άνθρωπος θα πρέπει να είναι σαν σακάτης.Δεν του λείπει κάποιο πόδι ή χέρι...αλλά η συνεχής αλλαγή!Δεν ξέρω κατά πόσο νορμάλ είναι αυτό...αλλά η ζωή μου θα'ταν πολύ μονότονη αν δεν όλα συνεχώς επαναλαμβανόντουσαν!Εδω κάποιοι φίλοι μου έχουν βρει ένα μαγαζί στο γκάζι και είναι κάθε μέρα εκεί.Εγώ αρρωσταίνω κάθε φορά που ξαναπηγαίνω!Δεν θέλω μόνιμη δουλειά (που δυστυχώς έχω-γι αυτό έχω και πολλά χόμπυ), δεν θέλω μόνιμο γκόμενο, δεν θέλω μόνιμα στέκια, δεν θέλω να έχω πάντα τα ίδια ρούχα/μαλλιά...κτλ!Το μόνο που δεν θέλω να αλλάξει στη ζωή μου είναι οι φίλοι μου...και ο μισθός φυσικά!λολ

Τι γίνεται όταν..

• Ο μεγαλύτερος μυς του οργανισμού-η καδιά-χτυπάει σαν τρελός και δεν μπορείς να ησυχάσεις...
• Οι δύσπνοιες δεν σε αφήνουν ήσυχη.
• Χάνεις τα λόγια σου, τον ειρμό σου, τα λογικά σου,το μυαλό σου...
• Ανατριχιάζεις όταν ακούς τη φωνή του από την άλλη άκρη της γραμμής
• Έχεις τρελό άγχος για το τι θα φορέσεις...(έλεος δηλαδή που φτάσαμε)
• Φοβάσαι να μην ''πέσεις''..

..... γιατί αν πέσεις...θα υπάρξει κάποιος για να σε κρατήσει...;
Αυτό είναι έρωτας, ή απλώς ενθουσιασμός. Το δεύτερο το γνωρίζω καλά.Το πρώτο όμως όχι...γι αυτό αποφεύγω να χώνω τη μύτη μου εκεί που δεν με παίρνει!

Reading Minds....

Αν ήμουν superhero θα ήθελα να έχω αυτή την ικανότητα.Να μπορώ δηλαδή να διαβάζω τη σκέψη του άλλου. Δυστυχώς δεν τη διαθέτω και είναι μαρτύριο να έχεις τον άλλο απέναντι σου,να σου μιλάει και να έχεις πλήρη άγνοια για το τι σκέφτεται εκείνη τη στιγμή!Ειδικά άμα το πρόσωπο που έχεις απέναντι σου είναι άντρας και σου κινεί το ενδιαφέρον.
Οι γυναίκες με τους άντρες είναι πλάσματα εντελώς διαφορετικά. Και φυσικά η φύση είναι αυτή που έκανε τα δύο φύλλα να εξελιχθούν με άλλα χαρακτηριστικά το καθένα. Η γυναίκα έγινε ''η συλλέκτρια''. Ο ρόλος της ήταν απίστευτα σημαντικός, αφού ήταν αυτή που συνέλεγε πληροφορίες για τα δέντρα, για τον ήλιο, για τον κύκλο του φεγγαριού (με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε και το πρώτο ημερολόγιο), και για πολλά άλλα. Από την άλλη πλευρά ο άντρας ήταν'' ο κυνηγός'', αυτός που θα έφτιαχνε τα εργαλεία και επικεντρωνόταν ευλαβικά στο στόχο του: να θρέψει και να προστατεύσει την οικογένεια του. Δύο φύλλα, άνθρωποι, με ελάχιστα κοινά σημεία. Αυτοί οι δύο άνθρωποι υπάρχουν, αλλά δεν γίνεται να συνυπάρχουν..πορεύονται μαζί τόσους αιώνες, αλλά δεν μπορούν να επικοινωνήσουν. Δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρουν οι άντρες να καταλάβουν αυτά που σκέφτονται οι γυναίκες και οι γυναίκες δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν αυτά που σκέφτονται οι άντρες.
Συνέχεια κατηγορούν ο ένας τον άλλον για τις συνήθειες του, για τον τρόπο που μιλάει, σκέφτεται, ενεργεί, αλλά αυτό δεν θα μπορέσει να αλλάξει ποτέ γι αυτό η χρυσή τομή θα ήταν να μπορέσουμε απλά να αποδεχτούμε τον άλλον έτσι όπως είναι.
Παρόλα αυτά το μόνο που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή είναι το τι θα μπορούσε να σκέφτεται o X(τυχαίο γράμμα) που στέκεται απέναντι μου και μου μιλάει. Τι έχει στο μυαλό του, τι πραγματικά θέλει, γιατί ενώ το βλέμμα του και τα λεγόμενα του είναι πολλά υποσχόμενα, δεν κινείται από τη θέση του... Ξέρω στο να μπω στη θέση και στη σκέψη κάποιου άλλου (ειδικά του αντίθετου φύλλου) δεν πρόκειται να γίνει. Αυτό είναι γονιδιακά αδύνατο. Αλλά θα ήθελα τα πράγματα να ήταν κάπως πιο εύκολα...ή μήπως όχι;Μήπως έτσι χαθεί η μαγεία;Δεν ξέρω,είναι πολύ αργά για να αποφασίσω αυτή τη στιγμή και άλλωστε αυτή η ερώτηση δεν έχει μία απάντηση...