who's the boss?

Μετά από διάφορες συζητήσεις με την παρέα
μου καταλήξαμε να αναμασάμε το ίδιο θέμα: το κόμπλεξ που έχουν ορισμένοι άνδρες όταν οι γυναίκες δίπλα τους είναι πιο πετυχημένες κτλ.


Δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί κάποιοι νιώθουν τόσο άσχημα όταν εμείς οι γυναίκες έχουμε περισσότερα πτυχία, καλύτερη δουλειά και πιο ικανοποιητικό τραπεζικό λογαριασμό. Αυτόν τον ρατσισμό τον αντιμετωπίζω συχνά. Μπορεί να είμαι δημόσιος υπάλληλος, αλλά σίγουρα δεν συγκαταλέγομαι στην γνωστή γενιά των 700Ε. Είμαι ανύπαντρη και με οι χρηματικές μου απολαβές είναι άκρως ικανοποιητικές και από πολλούς αξιοζήλευτες. Φυσικά και δεν είναι ο μισθός ενός εργοστασιάρχη, από τη στιγμή που δεν υπάρχει εργοστάσιο να μην παραπονιόμαστε!

Ακόμα το ωράριο της δουλειάς μου είναι ευέλικτο και δεν χρειάζεται να χτυπάω οχτάωρο σε μια καρέκλα ή μπροστά από έναν υπολογιστή. Έτσι μετά μου μένει χρόνος για μένα και για το γνωστό σούρτα φέρτα, πέρα δώθε. Το τελειωτικό χτύπημα βέβαια είναι και ένα μεταπτυχιακό, το οποίο φυσικά και δεν το πληρώνω εγώ. Στην ηλικία μου κάποιοι άντρες δεν έχουν πάρει ακόμα πτυχίο και μόλις ακούνε ότι εγώ και οι κολλητές μου ήδη δουλεύουμε...αποσύρονται!

Δεν καυχιέμαι για τίποτα, ίσα ίσα που θα ήθελα να ήμουν ακόμα φοιτήτρια(δεν ζητάω πολλά..4 χρονάκια ακόμα). Άσε που το όλο θέμα αποτελεί και πρόβλημα πια με το άλλο φύλο. Είναι το γνωστό πρόβλημα, το γνωστό στερεότυπο, το οποίο θέλει τον άντρα μπρατσαρά-κουβαλητή και τη γυναίκα barbie. Αυτό πότε θα καταφέρετε να το ξεπεράσετε; Γιατί ντε και καλά πρέπει ο άντρας να είναι πιο έξυπνος, να έχει καλύτερη δουλειά και η γυναίκα που έχει δίπλα του να είναι απλά ένα ωραίο διακοσμητικό στοιχείο.

Το γεγονός ότι είμαι ανεξάρτητη και αυτόνομη προκαλεί φοβίες και ανασφαλείς και κατ' επέκταση προβλήματα στον άλλον. Το γιατί δεν το'χω βρει ακόμα. Δύσκολο να σας ψυχολογήσω εσάς τους άντρες.Πιστεύω ότι η ανεξαρτησία σε κάθε τομέα της ζωής θα έπρεπε να είναι κριτήριο για να επιλέξεις κάποιον για να είναι δίπλα σου.