Ghostbusters!

Και ενώ όλοι κάνουμε βουτιές στις παραλίες κοσμοπολίτικων νησιών, εγώ αποφάσισα να κάνω μια βουτιά ακόμη. Μια βουτιά στα βαθιά...εκεί όπου μπαίνεις και άμα δεν ξέρεις κολύμπι έχει πνιγεί. Πάμε λοιπόν να κάνουμε ένα μακροβούτι στο παρελθόν. Και τώρα θα πείτε: <<Ωχ!Τι το θες αυτό καλοκαιριάτικα; Καλά δεν είναι που το έχουμε συμαζέψει λίγο; Βρήκες και συ μέρες...>>. Σίγουρα έχετε δίκιο, αλλά ήθελα να το γράψω αυτό το άρθρο εδώ και μήνες, αλλά ποτέ δεν έβρισκα χρόνο και διάθεση να ξύσω παλιές πληγές.

Και το ερώτημα είναι: Πώς γίνεται εμείς οι άνθρωποι να προχωράμε μπροστά, ενώ όταν κοιτάμε πίσω μας να πληγωνόμαστε Όλοι έχουμε πληγές από το παρελθόν μας! Σχέσεις και έρωτες καθοριστικοί στη ζωή μας που άφησαν τα σημάδια τους, φίλοι που μας πρόδωσαν, αγαπημένα άτομα που έφυγαν, ευκαιρίες που χάθηκαν και βέβαια πολλά άλλα.

Όλα αυτά τα κουβαλάς στην πλάτη σου και πιστεύω ότι κάποιες φορές κουράζεσαι από το φορτίο και δεν μπορείς να συνεχίσεις. Δεν θα ήταν πιο εύκολο να υπάρχει μια μικροεπέμβαση, στην οποία θα αφαιρούσαν από τη μνήμη μας, όλες τις άσχημες εμπειρίες. Κάτι σαν μια ελαφριά λοβοτομή. Να ξυπνάς την επόμενη μέρα και να θυμάσαι μόνο τις καλές εμπειρίες που είχες στη ζωή σου. Γιατί να πρέπει να μας στοιχειώνουν όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος; Γιατί να θυμόμαστε τις άσχημες στιγμές που έχουμε περάσει και τους ανθρώπους που μας έχουν πληγώσει; Να αναπολούμε ευκαιρίες που δεν αδράξαμε και λάθος επιλογές που κάναμε. Η ζωή μας θα ήταν πολύ πιο εύκολη με αυτή τη μικρή επέμβαση.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει η πιθανότητα να μην ανακαλυφθεί ποτέ μια τέτοια επέμβαση και ο άνθρωπος να είναι ισόβια καταδικασμένος να κουβαλάει τα δικά του στοιχειά, τα φαντάσματα του παρελθόντος του. Ίσως γιατί όντως να μαθαίνει από τα λάθη του - και να μην τα ξανακάνει. Ίσως γιατί νιώθοντας τόσο πόνο να απολαμβάνει περισσότερο κάθε σταγόνα χαράς.

Μπορεί το παρελθόν μας τελικά να μην αποτελεί τροχοπέδη για το μέλλον, αλλά μπορεί να μας βοηθάει για να χτίσουμε το μέλλον μας πάνω σε γερές βάσεις. Δεν έχω καταλήξει ακόμα τι είναι καλύτερο. Πολλές φορές θα ήθελα πάρα πολύ να μη θυμάμαι κάποια πράγματα, από την άλλη όμως πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι όσο παθαίνω, τόσο μαθαίνω.