Στην Αθήνα οι άντρες είναι σαν αυτά τα Σκανδιναβικά σταυρόλεξα. Εκεί που έχεις καταφέρει να βρεις κάτι , μετά σε ρωτάει κάτι άσχετο για τον τίτλο ενός άσχετου σονέτου, ενός άγνωστου συνθέτη και χάνεις το παιχνίδι. Το ίδιο είναι και στους άντρες εδώ στην Αθήνα...εκεί που νομίζεις ότι κάτι έχεις πιάσει, κάτι έχεις λύσει...πάντα κάτι γίνεται και βρίσκεσαι απογοητευμένη για ακόμα μια φορά. Η Αθήνα λοιπόν είναι σαν ένα μεγάλο σκανδιναβικό σταυρόλεξο με προβληματικές ερωτήσεις. Το θέμα είναι ότι πέφτεις πάντα πάνω τους. Και μη μου πείτε να κοιτάξω πίσω τις απαντήσεις...κάποιος τις έκλεψε και αυτές.
Τι να κάνεις όμως; Να κλειστείς στο σπίτι και να κατεβάσεις τις κουρτίνες, γιατί έτσι δεν θα πληγωθείς; Ίσως θα ήταν και αυτό μια καλή λύση. Μια άλλη λύση θα ήταν να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου και να μετακομίσεις Και πάλι..παρ όλου που η Αθήνα είναι μέγαιρα, στην επόμενη γωνιά της έχει κάτι το πολύ όμορφο. Η τρίτη λύση είναι η γνωστή τσίχλα:<< Όλα συμβαίνουν για ένα λόγο.>> Αυτό το έχουν επινοήσει οι γυναίκες για να μπορούν να ξεπερνούν έναν χωρισμό. Αυτό δεν θα ακούσεις ποτέ να το λέει ένας άντρας. Αυτός συνήθως ούτε αντίο δεν λέει. Τίποτα δεν γίνεται για κανένα λόγο, γίνονται απλά γιατί από τότε που ήτανε μικρά έτρωγαν μεταλλαγμένα και γιατί η τρύπα του όζοντος γίνεται ολοένα και πιο μεγάλη.
Για να σας πω την αλήθεια, δεν γίνεται να κλειστείς μέσα, ούτε να μετοικίσεις Δεν μπορείς να κλίνεσαι κάθε φορά στο καβούκι σου γιατί φοβάσαι μην πληγωθείς Δεν είμαστε από γυαλί εμείς οι άνθρωποι. Κάθε φορά που ραγίζουμε πάντα βρίσκουμε τον τρόπο να επιδιορθώνουμε τις ζημιές. Ακόμα και αν δεν μπορούμε εμείς οι ίδιοι, κάποιος στον στενό μας κύκλο ίσως ξέρει να βοηθήσει. Ίσως έχει και αυτός το ίδιο σταυρόλεξο με τις λύσεις από πίσω. Πρέπει να βγαίνουμε εκεί έξω και να κάνουμε λάθη. Γιατί τελικά τα λάθη μας είναι αυτά που φτιάχνουν τη μοίρα μας. Να κόψουμε ίσως το : θα έπρεπε, θα μπορούσα, θα θα....!Γιατί στην τελική οι εποχές αλλάζουν , η πόλη αλλάζει, άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τις ζωές μας. Το παρήγορο είναι ότι αυτοί που αγαπάμε θα είναι πάντα στην καρδιά μας και αν είμαστε τυχεροί ένα ταξίδι με αεροπλάνο μακρυά.
4 σχόλια:
ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ
Τη λήστεψε κατά κράτος
Της έβγαλε τα κοσμήματα
Την ξεγύμνωσε τη διαμέλισε
Και της πήρε τις πολύτιμες
Λέξεις ύστερα έσκυψε πάνω της
Κι έκοβε σε μικρές φέτες
Τα πολύχρωμα φιλιά της
Δεν υπολόγισε πως τα μέλη της
Τα φιλιά και οι λέξεις της
Θα πληθαίναν αδιάκοπα
Κι ένα σύννεφο θα το τύλιγε
Φορτωμένο αστροπελέκια.
Κλείτος Κύρου από τις "Κατασκευές".
HUDSON
Τεχνητοί Παράδεισοι….
ΤΟ ΚΡΑΣΙ.
Αν το κρασί εξαφανιζόταν από την ανθρώπινη παραγωγή, νομίζω ότι θα εδημιουργείτο στην υγεία και στη διάνοια του πλανήτη ένα κενό, μιά απουσία, μιά ατέλεια πολύ πιό φρικτή από όλες τις υπερβολές ή τις παρεκτροπές που φορτώνουν στο κρασί. Δεν είναι λογικό να σκεφτούμε ότι οι άνθρωποι που δεν πίνουν ποτέ κρασί, από αφέλεια είτε από σύστημα, είναι βλάκες ή υποκριτές; Βλάκες, δηλαδή άνθρωποι που δεν γνωρίζουν ούτε την ανθρωπότητα, ούτε την φύση, καλλιτέχνες που απωθούν τα παραδοσιακά μέσα της τέχνης, εργάτες που βλαστημούν τα μηχανήματα.-Υποκριτές, δηλαδή λαίμαργοι που ντρέπονται γιά την λαιμαργία τους, που κομπάζουν γιά την εγκράτειά τους, που πίνουν στην ζούλα, και έχουν κάποιο απόκρυφο βίτσιο. Ένας άνθρωπος που πίνει μόνο νερό, έχει κάποιο μυστικό να κρύψει από τους όμοιούς του.
Κρίνετε από μόνοι σας: Πριν από λίγα χρόνια, σε μιά έκθεση ζωγραφικής, το πλήθος των ηλιθίων έκανε σωστή διαδήλωση μπροστά σε έναν πίνακα γυαλισμένο, λουστραρισμένο, βερνικωμένο, όπως ένα βιομηχανικό προϊόν. Ήταν η απόλυτη αντίθεση προς την Τέχνη: Ήταν, σε σύγκριση με τα μαγειρέματα του Ντρόλλινγκ* ό,τι είναι η τρέλα στη βλακεία, οι φανατικοί στον απλό μιμητή. Μέσα στον μικροσκοπικό τούτο πίνακα, έβλεπες να πετούν μύγες. Όπως όλος ο κόσμος, το τερατώδες αυτό αντικείμενο με τραβούσε: όμως ντρεπόμουν από την παράξενή μου αυτή αδυναμία, γιατί ήταν η ακαταμάχητη έλξη του φρικαλέου. Στο τέλος, κατάλαβα ότι, χωρίς να το ξέρω, εκείνο που με παρέσυρε ήταν μιά φιλοσοφική περιέργεια, η άπειρη επιθυμία να μάθω τι λογής μπορεί να ήταν ο ηθικός χαρακτήρας του ανθρώπου που είχε γεννήσει έναν τόσο εγκληματικό παραλογισμό. Στοιχημάτισα με τον ίδιο τον εαυτό μου ότι θα έπρεπε να είναι κατά βάθος μοχθηρός. Πήρα πληροφορίες, και το ένστικτό μου είχε την ικανοποίηση να κερδίσει το ψυχολογικό αυτό στοίχημα. Έμαθα ότι το τέρας σηκωνόταν κάθε μέρα πριν ξημερώσει, ότι είχε καταστρέψει την παραδουλεύτρα του, κι έπινε μόνο γάλα.
ΤΟ ΧΑΣΙΣ.
Λένε ότι η ουσία αυτή δεν προξενεί κανένα κακό στο σώμα. Κι αυτό είναι αλήθεια, ως τώρα τουλάχιστον. Γιατί δεν ξέρω ως ποιό σημείο μπορεί να πει κανείς ότι ένας άνθρωπος, που όλο θα ονειρευόταν και θα ήταν ανίκανος γιά δράση, θα ήταν καλά στην υγεία του, έστω κι αν όλα του τα μέλη θα ήταν σε καλή κατάσταση. Όμως, εκείνο που προσβάλεται είναι η βούληση και αυτό είναι το πολυτιμότερο όργανο. Ποτέ ένας άνθρωπος που μπορεί, με ένα κουταλάκι του γλυκού, να προμηθευτεί, στη στιγμή, όλα τα αγαθά του ουρανού και της γης, δεν θα μπορέσει να αποκτήσει ούτε το ένα χιλιοστό τους με την εργασία. Πρέπει, πριν από όλα, να ζούμε και να δουλεύουμε.
Σκέφτηκα να μιλήσω γιά το κρασί και το χασίς στο ίδιο άρθρο γιατί, πράγματι, στα δυό αυτά πράγματα υπάρχει κάτι κοινό: η υπερβολική ποιητική ανάπτυξη του ανθρώπου. Η μανιασμένη αγάπη του ανθρώπου γιά όλες τις ουσίες, υγιεινές ή επικίνδυνες, που εξαρσιώνουν την προσωπικότητά του, μαρτυρεί την μεγαλοσύνη του. Λαχταρά πάντα να θερμάνει τις ελπίδες του, να υψωθεί ως το άπειρο. Πρέπει όμως να δούμε και τα αποτελέσματα. Το κρασί είναι ένα ποτό που ενεργοποιεί την χώνευση, δυναμώνει τους μυώνες, εμπλουτίζει το αίμα. Λαμβανόμενο ακόμα και σε μεγάλη ποσότητα, δεν προκαλεί παρά μόνο αρκετά μικρές σε διάρκεια διαταραχές. Το χασίς είναι μιά ουσία που διακόπτει τη λειτουργία της χώνευσης, που αδυνατίζει τα μέλη, και που μπορεί να προκαλέσει ένα μεθύσι διάρκειας εικοσιτεσσάρων ωρών. Το κρασί εξαίρει τη βούληση. Το χασίς την εκμηδενίζει. Το κρασί έχει φυσικό υπόβαθρο, το χασίς είναι όπλο αυτοκτονίας. Το κρασί σε κάνει καλό και κοινωνικό. Το χασίς σε απομονώνει. Το ένα είναι εργατικό, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, το άλλο κατ’ουσίαν οκνηρό. Τι χρειάζεται, αλήθεια, να δουλεύουμε, να οργώνουμε, να γράφουμε, να κατασκευάζουμε οτιδήποτε, όταν μπορούμε, μονομιάς να κλέψουμε τον Παράδεισο; Το κρασί, τέλος, είναι γιά τον εργαζόμενο λαό, και του αξίζει να το πίνει. Το χασίς ανήκει στην τάξη των μοναχικών απολαύσεων. Είναι φτιαγμένο γιά τους εξαθλιωμένους αργόσχολους. Το κρασί είναι χρήσιμο, παράγει καρποφόρα αποτελέσματα. Το χασίς είναι άχρηστο και επικίνδυνο.
Charles Baudelaire
HUDSON
Hudson....teleia ola! Maresoun polu!
Δημοσίευση σχολίου