Grande passion ή de nombreuses passions

<<…Στην πραγματικότητα οι ρηχοί άνθρωποι είναι αυτοί που ερωτεύονται μόνο μία φορά στη ζωή τους. Την αφοσίωση και την πίστη τους , όπως τη λένε αυτοί, εγώ τα ονομάζω απλώς λήθαργο της συνήθειας ή ατροφία της φαντασίας. Στη ζωή των αισθημάτων η πίστη είναι ό,τι και η συνέπεια στη ζωή του πνεύματος: ομολογία αποτυχίας τίποτε περισσότερο. Πίστη! … Μέσα της φωλιάζει το πάθος της ιδιοκτησίας . Πόσα πράγματα δεν θα πετούσαμε στα σκουπίδια , αν δεν φοβόμασταν μη βρεθεί κανείς άλλος να τα μαζέψει μετά.>> (Oscar Wilde, Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ)

Αυτό το κομμάτι με πέτυχε πάνω στη φάση που αναρωτιόμουν αν υπάρχει για τον καθένας μας μόνο ένας έρωτας, μόνο ένας άνθρωπος, ή όπως το λένε κάποιοι, μια αδερφή ψυχή. Μικρή μου άρεσαν τα παραμύθια γιατί με βοηθούσαν να κοιμηθώ. Το επόμενο πρωί πάντως είχα ξεχάσει όλες αυτές τις ονειρικές εικόνες και τους πρίγκιπες, γιατί με απορροφούσε η πραγματικότητα.

Υπάρχει λοιπόν ένα grande passion για τον καθένα μας; Δεν ξέρω την απάντηση, αλλά θα σας πω τη γνώμη μου. Νομίζω πως όχι. Ότι δεν υπάρχει ένας και μοναδικός άνθρωπος εκεί έξω. Υπάρχουν πολλοί. Με τα πολύ μεγάλα πάθη ασχολούνται οι άνθρωποι που δεν έχουν να ασχοληθούν και με τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν το δέχομαι να μου λέει κάποιος : <<χώρισα, τι θα κάνω, ήταν ο έρωτας της ζωής μου …>> . Άμα είσαι ένας νοήμον άνθρωπος, μια αυτόνομη προσωπικότητα, δεν προσκολλάσαι σε κανέναν. Είσαι εσύ για την πάρτη σου. Και άμα τύχει ποτέ κάποιος που σου πάει… τότε είσαι εσύ και αυτός. Βέβαια σίγουρα θα φιλήσεις πολλά βατράχια , μέχρι να βρεις ποια σου ταιριάζουν και πια όχι. Και θέλω να πιστεύω ότι τα βατράχια που θα μας ταιριάζουν είναι αρκετά εκεί έξω!

Είναι κρίμα κάποιοι άνθρωποι να χάνουν την προσωπικότητα τους, να γίνονται ρηχοί, να ατροφούν και να κολλάνε πάνω σε κάποιον άλλον. Να χάνουν τους φίλους τους, τις συνήθειες τους, την ταυτότητα τους και να γίνονται ένα αντίγραφο του συντρόφου τους, ένα φερέφωνο χωρίς γνώμη και προσωπική βούληση. Όπως λέει και ο φίλος μου ο Όσκαρ, αυτοί οι άνθρωποι πέφτουν στον λήθαργο της συνήθειας, ατροφεί η φαντασία τους και κατ’ επέκταση αποτυγχάνουν.

Μα και αυτός ο άνθρωπος… δημοσίευσε αυτό το βιβλίο το 1890…. (το 1890!!!) και με αυτήν την ρήση συμφωνώ απόλυτα. Άμα ζούσε στην εποχή μας, σίγουρα θα ήμαστε φίλοι και θα απολαμβάναμε τον καφέ μας σε κάποια κοσμοπολίτικη καφετέρια . Όντως από μικρή δεν ήθελα η μητέρα μου να χαρίζει ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΥ, όχι γιατί μου ήταν χρήσιμα, αλλά γιατί θα τα έπαιρναν ΑΛΛΟΙ. Αυτή η ψύχωση με την ιδιοκτησία , αυτό το πάθος που μας διακατέχει όταν απειλείται κάτι ΔΙΚΟ ΜΑΣ είναι απερίγραπτο. Έτσι γίνεται και με τις ανθρώπινες σχέσεις. Με σημαία την πίστη, γραπώνουμε τον άλλον, θέλουμε να τον κάνουμε δικό μας και δεν τον αφήνουμε να φύγει, ακόμα και όταν φτάσει αυτή η στιγμή που πρέπει να φύγει, εμείς το αρνούμαστε πεισμωτικά γιατί ξέρουμε ότι υπάρχει κάποιος άλλος εκεί έξω. Μόλις λοιπόν το αφήσουμε εμείς…θα το βρει ο άλλος και θα το κάνει δικό του.

Αυτή η μανία πάντως με τα ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΥ ερχόταν και έφευγε. Έπεφτα με τα μούτρα πάνω σε κάτι…το ξεζούμιζα τον πρώτο μήνα και μετά, όλο και κάτι άλλο θα υπήρχε που θα έβαζα φωτιά στη φαντασία μου. Γρήγορα το καινούριο γινόταν η νέα μου αγάπη μέχρι βέβαια να βρεθεί η επόμενη …και η επόμενη …και η επόμενη.